Byle do wiosny


Do Świąt Wielkanocnych jeszcze tydzień, ale pochłonięty domowymi obowiązkami raczej nie będę miał okazji spotkać się z Wami przed świętami. Później już tylko tydzień i nastanie maj. Najpiękniejszy miesiąc w roku, na który czekam z utęsknieniem. Nie tylko z racji burzliwych zmian jakie nastaną w przyrodzie, ale z innego obrazu rzeki jaki namalują długie i ciepłe dni. Jestem zmęczony zadeptana Redą, muchówki od tygodni leżą w kącie pokoju a zaśmiecone brzegi innych rzek też nie zachęcają do wędkowania. Tak jak śnieg zimą, tak i bujna roślinność majowa choć na chwilę ukryje przed oczami wędkarza cywilizacyjny śmietnik a zbiórki jętki przez ostatnie, opasłe pstrągi przywołają obrazy niegdyś rybnych rzek. Nadejdzie też czas lipienia w czerwcowe wieczory i poranki, gdy wspominać będziemy purpurowe kardynały kusząc naszymi muchami te nieliczne, które na przekór wszystkiemu ostały się w rzece. Ja mam przynajmniej wspomnienia i może one zastąpią współczesny stan i obraz rzek północy. Bo co mi pozostało gdy usiądę na brzegu w majowy dzień, patrząc na pustą rzekę? ... no może stara wędka muchowa leżąca na soczystej trawie u boku zasępionej sylwetki wędkarza.