Skrzyp błotny (Equisetum palustre L.)
Gatunek byliny należący do rodziny skrzypowatych. Najbardziej trujący spośród skrzypów, rozpowszechniony na wilgotnych siedliskach na półkuli północnej w strefie klimatu umiarkowanego oraz subpolarnego. Spotykany jest pospolicie w całej Polsce z wyjątkiem wyższych partii gór. Jest bardzo zmienny morfologicznie i cechuje się szeroką amplitudą ekologiczną. Wyróżnia się największą toksycznością wśród skrzypów. Stanowi istotne zagrożenie dla zwierząt, zwłaszcza dla koni. Ze względu na trudne do zwalczenia kłącza podziemne jest gatunkiem trudnym do zwalczenia (źródło: Wikipedia).
Wędrówki brzegami Redy oraz innych rzek pomorza to okazja nie tylko do wędkowania. Warto przyjrzeć się otoczeniu rzeki, poznać wodną i nabrzeżną florę. To siedliska pokarmu łososiowatych ale również stanowiska wielu gatunków o różnym znaczeniu, pochodzeniu i statusie ochronnym. Skrzyp jest rośliną pospolitą jak wynika z powyższego opisu, lecz nie występuje nad Redą masowo. Jednak jego obecność na niektórych fragmentach rzeki obok innych gatunków o podobnych wymaganiach czyni Redę jedynie wodą o charakterze górskim a i ta definicja bardziej pasuje do klasyfikacji na potrzeby informatora wód PZW, niż do rzeczywistego charakteru rzeki. Obecność troci, pstrąga i lipienia niewątpliwie skłania do powyższej definicji jednak wiele odcinków nosi już charakter rzeki nizinnej.
Rzeka Reda zwykle meandruje pośród łąk i nieużytków. Miejscami dostępu do wody bronią wysokie drzewa i rozłożyste krzewy. Choć środek koryta jest zwykle twardy, żwirowy to brzegi z każdym rokiem stają się bardziej muliste tworząc dogodne stanowiska dla skrzypów, trzcin i tataraków. Swoją drogą jak pięknie i zaskakująco kręci bieg Redy. Niekiedy mam wrażenie, że chodzę w kółko lub zmierzam do wyspy bez możliwości dalszego przejścia lądem. Na zdjęciu jeden z najbardziej zaskakujących zakrętów rzeki ...
