Profesor Rozwadowski przewraca się w grobie

Pierwszy akt dramatu otwiera scenka połowu na muchę. Pewnie to sugestia, że rybom łososiowatym poświęcono szczególną uwagę w działalności Polskiego Związku Wędkarskiego i stąd to pierwsze miejsce na liście wyborczej. O dziwo, to materiał propagujący niekończące się pasmo sukcesów, które było udziałem PZW przez ostatnie 65 lat. Z tej okazji powstał film, który uświetnił relację z obchodów (uroczystych) tego zacnego jubileuszu, z dumą zawieszony na portalu Zarządu Głównego. W tym miejscu możemy podarować sobie wiedzę o sztandarach i odznaczeniach, choć z trudem bo zajmują zasadnicze miejsce w komunikacie. Możemy też pominąć artystyczny występ baletowy młodych dam, które wprawiały w zachwyt wiekową część zgromadzonych gości, czyli wszystkich.


Proponuję jednak skupić uwagę na wspomnianym filmie. Mamy oto młodego wędkarza, który w organizacyjnym stroju muchowym, na tle uroczej górskiej rzeki, po której nie płyną kajaki a brzegi wydają się być nienaruszone łychą koparki, uprawia wędkowanie na muchę. Za jego plecami nie widać Małych Elektrowni Wodnych, tuczarni pstrągów tęczowych oraz meliorantów a jedynie czystą naturę. W tych pięknych okolicznościach przyrody choć młody, lecz dobrze już zindoktrynowany łowca oddaje się połowom chyba pstrągów, bo wielkość poławianych ryb nie bardzo pozwala rozróżnić gatunek. To scenka lądowania narybku w iście sportowym stylu, czyli szybki lot koszący w powietrzu ku podbierakowi. Dobrze, że choć wycieli ciąg dalszy w postaci biegu korytem na przełaj do sędziego. Tym bardziej, że sędziego też nie dane nam jest oglądać i dobrze, bo lato gorące a pić się chce.

By tragedii było mało, tej scenie na podobieństwo "Szybcy i wściekli", towarzyszy komentarz autorstwa Profesora Józefa Rozwadowskiego, który chyba w grobie się przewraca widząc czemu zostały przypisane jego słowa.

"Może inne rozrywki gwałtowniejsze wywołują wrażenia, silniej wstrząsają nerwami, żadna jednak nie wymaga więcej sprawności, żadna umysłu tak skutecznie i gruntownie nie orzeźwia, żadna tak równomiernych pod względem pewności ręki, bystrości wzroku i szybkiego orientowania się nie stawia wymogów jak sztuka łowienia ryb ( w oryginale zakończone  - na muchę)"

Festiwal hipokryzji trwa na dobre, gdy nagle okazuje się w dalszej części narracji, że tradycje wędkarstwa w Polsce to nie PZW a historia Towarzystw Wędkarskich rodem z XIX wieku. Tak pięknie opisuje swoje korzenie organizacja, która w 1950 roku rękami kuratora likwidującego 3 lata wcześniej przedwojenny Związek Sportowych Towarzystw Wędkarskich, została powołana do życia. No cóż, ciemny lud to kupi ...

(W lutym 1947 roku, podczas zjazdu delegatów, nastąpiło wznowienie działalności ZSTW. Postanowiono kontynuować wydawanie "Wiadomości Wędkarskich" oraz zrealizować drugie wydanie książki Feliksa Choynowskiego, co się zresztą udało. Jednak we wrześniu 1949 roku ZSTW został zawieszony, a jego majątek przejęty przez kuratorów. Na lipiec 1950 roku kurator zwołał Nadzwyczajny Walny Zjazd Delegatów ZSTW, w którego trakcie postanowiono powołać Polski Związek Wędkarski (PZW). Trzeba wiedzieć, że była to jawna ingerencja władz komunistycznych w celu likwidacji ZSTW oskarżanego o elitarność nie pasującą do obowiązującej idei równości społecznej. Poza tym, władze nie mogły pozwolić sobie, aby tak liczna organizacja pozostawała bez partyjnej kurateli.)

Obejrzałem film, poczytałem o radości tworzenia i dumie działaczy. Jednak cisną mi się na usta słowa ... kompromitacja, manipulacja i przekłamanie prawdy historycznej. Jak można propagować osiągnięcia PZW nie mając pojęcia o sztuce i tradycji połowu łososiowatych, szczególnie gdy wpycha się je na pierwszy plan filmowej laurki. Jak wobec nauki płynącej słowami Profesora Rozwadowskiego i postawy Feliksa Choynowskiego można zaprezentować najgorsze praktyki rodem z powojennego sportu muchowego. Do tego ubrać je w komentarz i odwołanie do słów i czynów owych zacnych wędkarzy, których historia życia jest jawnym zaprzeczeniem tego co ów film prezentuje oraz czym w istocie jest PZW.

W dalszej części filmu dowiadujemy się również, że co roku do naszych wód wpuszczamy miliony pstrągów i lipieni a związek przywraca naturalny bieg rzekom. W tle urocza scenka z nurtem rzeki zawalonym niezliczonymi konarami drzew. Pewnie to jakiś skansen lub muzeum. Podobno ryby są podmiotem a nie przedmiotem, tylko jak to przełożyć na jedyne zajęcie, któremu PZW poświęca uwagę, czyli zawody wędkarskie No cóż działa to na wyobraźnię i tylko jako lektora brakuje Andrzeja Łapickiego, który swoim charakterystycznym głosem opiewał onegdaj sukcesy pierwszych lat odbudowy socjalistycznej ojczyzny.

Na jubileuszowych obchodach była łapa, klapa, buźka, goździk ... był balecik i bufecik, zbrakło jeno rozumu.

To niestety efekt postrzegania wędkarstwa muchowego przez ostatnie 65 lat wyłącznie przez pryzmat sportu kwalifikowanego i amatorskiego. Zabawy dla "elit", zabawy dla gawiedzi, sposobu rozumienia wędkarstwa przez ilość i czas przerzuconych pożytków (w domyśle ryby), które są jedynie sposobem na gromadzenia punktów w tabelach wyników zawodów, rozdawania pucharków i mistrzowskich tytułów. Praktyki połowu niewymiarowych ryb, która po latach sprzeciwu środowiska muszkarzy (nie mylić z zawodnikami), dopiero w tym roku doczekała się słynnej uchwały 67, ZG PZW oraz jej ostatecznej interpretacji. Wreszcie eliminującej trwające latami zorganizowane kłusownictwo podczas zawodów muchowych, za przyzwoleniem władz związkowych.  Uwaga ... zmiana oznakowania łowisk

W tym miejscu powinny paść słowa Profesora Józefa Rozwadowskiego, które stanowią dalszą część pierwszego cytatu, niestety skrupulatnie pominięte ...

"Prawda, że dziwnym się wydać musi niewtajemniczonym, jak łowić można największe ryby na haczyk ledwie widoczny, na żyłkę jedwabną, cienką jak pajęczyna, na kij wątły i nie ledwo pod własnym uginający się ciężarem lecz w tym właśnie leży tryumf sztuki nad nieokrzesaną siłą, w tym odpowiedź na pytanie, dlaczego sport wędkowy, we właściwym swym znaczeniu „sztuką", a nie li zabawą nazywa się i nazywać powinno."

Czego można oczekiwać od działaczy lub decydentów, którzy zlecili i zatwierdzili to filmowe arcydzieło, skoro nie znają innego oblicza muszkarstwa. Tego prawdziwego zrodzonego z tradycji, do której się sami odwołują. Szkoda drodzy działacze, że nie przyszło Wam do głowy zajrzeć na sam dół organizacyjnych struktur. Tam spotkacie setki Kolegów, którzy nie tylko ku własnej radości kręcą piękne filmy z muchowych połowów, ale czynią z wędkarstwa muchowego prawdziwą sztukę. 

Tam zobaczycie hol pięknego Kardynała lub okazałego potokowca, który na przekór związkowych zaniechań nadal tkwi, w czymś co przypomina już tylko rzekę. Żyje tam dzięki trosce i pracy Kolegów, o których istnieniu, pomysłach, oczekiwaniach i potrzebach nawet nie wiecie, lub wiedzieć nie chcecie. 

Może rozmawiając z nimi oraz oglądając ich filmową i fotograficzną twórczość otworzą Wam się oczy, by nigdy więcej tej karykaturze współczesnego wędkarstwa jakim jest sport muchowy i płynące z niego praktyki podczas wędkowania rekreacyjnego, nie przypisywać słów nestorów polskiego wędkarstwa i nie obnosić się z tym po świecie. 

Idąc dalej ... jaką przyszłość mają msze rzeki oraz ryby łososiowate skoro ich rzekomym dobrem zajmują się decydujący ignoranci.