Najbliższe tygodnie zdominowane będą przez wizerunki much oraz przynęty spinningowe. Pewnie nic w tym
dziwnego, bo mamy czas przejściowy w oczekiwaniu na nowy, zimowy
sezon. Dzisiejsza publikacja jest wiedzą w pigułce, prowadzącą
Was do tematu najbliższego ”Weekendu z imadłem” portalu www.flyfishing.pl. Czyli do much łososiowych, których własne wykonania prezentować będziecie w najbliższych zmaganiach mierząc się z Silver Stoat.
Epoka wiktoriańska była czasem świetności much łosoiowych. W tamtym czasie powstało wiele słynnych do dziś wzorów jak Jock Scott, Durham Ranger, Silver Doctor, Childers, Gordon, Green Highlander, Lemon Grey, Dusty Miller oraz wiele innych. Były to jednak muchy skomplikowane z użyciem często egzotycznych piór, w jaskrawych kolorach. Wiele z nich dziś poczytujemy bardziej jak dzieła sztuki niż muchy użytkowe, choć nadal zanjdują amatorów praktycznego zastosowania. Są również przedmiotem kultywowania tradycji a wykonane na ich podobieństwo wzory zdobią galerie, albumy i gabinety muszkarzy w postaci klasyków oprawionych w gustowne ramki. Obok lustracja z wydania "The Salmon Fly, George M. Kelson, 1895", będącego kompendium wiedzy klasyków epoki.
Biografia - George Kelson (1835 - 1920)
Pod koniec XIX wieku w połowach łososi w Szkocji pojawiały się już wzory zwiastujące nadchodzące zmiany. Do klasyków tamtej epoki należą Meg in her Braws, Kinmont Willie oraz wiele innych, opisanych w ” Days and Nights of Salmon Fishing in the River Tweed” autorstwa William Scrope, wydanej w 1843 roku. W budowie tułowia i ogonka pojawia się
wełna, włóczka lub podobne materiały oraz proste skrzydełko z
piór na podobieństwo współczesnych mokrych much, również
palmer, jeżynka tułowia. Całość pozostaje jednak wiązana w
jaskrawych kolorach na podobieństwo swoich poprzedników.
Pod koniec XIX wieku w połowach łososi w Szkocji pojawiały się już wzory zwiastujące nadchodzące zmiany. Do klasyków tamtej epoki należą Meg in her Braws, Kinmont Willie oraz wiele innych, opisanych w ” Days and Nights of Salmon Fishing in the River Tweed” autorstwa William Scrope, wydanej w 1843 roku. W budowie tułowia i ogonka pojawia się
wełna, włóczka lub podobne materiały oraz proste skrzydełko z
piór na podobieństwo współczesnych mokrych much, również
palmer, jeżynka tułowia. Całość pozostaje jednak wiązana w
jaskrawych kolorach na podobieństwo swoich poprzedników.
Na początku XX wieku, wiktoriańskie muchy łosoiowe stopniowo zastepowane były uproszonymi wzorami. W miejsce wyszukanych piór skrzydeł i jeżynek pojawiły się sierści i pióra rodzimych gatunków. Przykładem jest Hairy Mary oraz The Garry Dog, lub Minister's Dog, autor - John Wright. W łaski łowców salmonidów wkrada się kolor czarny, srebrny, ogólnie stonowana tonacja, choć nadal wiele much pozostaje jaskrawymi w zestawieniu czerwieni, żółtego i niebieskiego. Z okresu niewiele późniejszego pochodzi Silver Stoat, mucha o radykalnie odmiennym wizerunku, nawiązująca do trendów nowych czasów, ale to już inna historia.
The Ally's Shrimp
The Ally's Shrimp Variant